Διονύσης Στεργιούλας (Περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, τευχ. 45, Χειμώνας 1998-1999)

..Στην Άτροπο των Ημερών ο Ζαφειρίου μιλά για έναν κόσμο που αλλάζει μόνον φαινομενικά, ενώ ουσιαστικά μένει ο ίδιος στην πάροδο του χρόνου. Μιλά για μια πόλη -ή καλύτερα, κοινωνία- των ιδεών, σαν κι αυτήν που περιγράφει ο Καβάφης στο «Πρώτο σκαλί». Ονομάζει « μοναξιά την αγάπη », « πλάνη τον κόσμο », « ενοχή την αθωότητα ». Λέξη λέξη, στίχο στίχο, τραβά την κουρτίνα, για να αποκαλυφθούν, με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης, η άγνοια του «τι» και η γνώση του «πως»..

..Ο Σταύρος Ζαφειρίου ξαναγράφει ποιητικά την ιστορία. Οι προσωπικές του μνήμες και η ιστορία του κόσμου εναλλάσονται στις σελίδες του βιβλίου, ώσπου γίνονται ένα για τον αναγνώστη, που βλέπει πράγματι να « απλώνεται ο Λόγος σαν ιστός » και να είναι παρών σε έναν οραματισμό όμοιο με αυτόν του ιερομόναχου Διονυσίου στη Γυναίκα της Ζάκυθος του Σολωμού..

..Ο Σταύρος Ζαφειρίου, αποφεύγοντας γλωσσικά και άλλα στερεότυπα και κινούμενος με ευκολία σε διαφορετικούς τρόπους και τύπους γραφής, αποφεύγει τον σκόπελο της ομοιομορφίας. Το πλούσιο σε ενδολογοτεχνική αναφορικότητα υπόβαθρο των ποιημάτων καθρεφτίζεται σε ποικιλομορφία γραφής, σε ένα, γεμάτο σαρκοφάγες λέξεις, υγρό ποίημα..