Αλέξης Ζήρας (Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 2-2-1997)

Το πέρασμα του Στ. Ζαφειρίου από τη ρητορική του νεανικού άγχους, των ενοχικών αισθημάτων και της οξείας νεύρωσης, κατέληξε σε μια ποίηση που ανασκευάζει συλλογικούς θρύλους, μύθους και δοξασίες. Αλλά αυτή η κατάληξη, προσωρινή ή διαρκέστερη, συνοδεύτηκε από μια εντυπωσιακή μεταλλαγή της γλώσσας του, όπως και της αρχιτεκτονικής διάπλασης του λόγου του..