Εωθινόν

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο. Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς (το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα), μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους· που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους, κύκλους, κύκλους, το άβατο ξετυλίγει τ’ ουρανού, τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια. Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός, μες στον καθρέφτη του πρωινού αποτραβιέται ο χρόνος. Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό, πάνω απ’ το σώμα. Μια ολομόναχη στιγμή, ν’ αντανακλά τον θάνατο στο σώμα. Απο την ποιητική συλλογή: Σώματος Λόγος