English
α΄
Τότε εσηκώθη μέγας θόρυβος κι εστάθη
επάνω από τα δρώμενα ο άνεμος.
Σαρώθηκαν οι χάρτες και σκορπίστηκαν
οι ίλες του ιππικού,
οι πελταστές και οι τοξότες.
Βγήκε από τη σκόνη η τροφός
με πετρωμένο στο βυζί το γάλα.
Και ήρθε ο φόβος μέσα από τις λέξεις·
τόσες χιλιάδες οι νεκροί·
τόσοι οι που αφήσανε τα χέρια και τα πόδια στα πεδία·
τόσοι οι τόποι που δεν υπάρχουν πια:
οι ιεροί Δελφοί, η Καρχηδόνα,
η Σαμαρκάνδη της Ανατολής.
Και κόπηκε στα δύο η ορχήστρα,
εκεί όπου θρηνούσε ο χορός:
έμολες, έμολες, ώ χρόνιος αμέρα,
έφτασες όπως το προείπαν οι τυφλοί·
τώρα ποιοι είναι οι χρησμοί που θα μας σώσουν,
στόμα της μάγισσας χωρίς φωνή,
ποιοι οι βωμοί και ποια τα σφάγια,
ποιες οι σπηλιές της Άρτεμης
που μόνιαζαν οι άρκτοι.
Τη νύχτα ακούστηκε το έντρομο μουγκανητό των ζωών,
το σύρσιμο των άχρηστων ποδιών στο ανασκαμμένο χώμα.
Τη νύχτα που ήρθε, το παιδί ονειρεύτηκε,
έξω απ’ την πόρτα, έξω απ’ το σπίτι, πέρα από την αυλή,
ένα ποδήλατο με τέσσερις ρόδες,
ένα ποδήλατο με αστραφτερά, νικέλινα φτερά.
β΄
Σαν καταλάγιασε η καπνιά ένα κοτσύφι
χοροπήδησε ανάμεσα στις λόγχες
και ο λαγός έβγαλε το μουσούδι του απ’ το χώμα.
Τσριπ! τσριπ! γιατί τόση σιωπή·
σαν να το πάει για βροχή, μου φαίνεται, ο καιρός.
Χρουτς! χρουτς! βλέπω ξανά της πέτρας τη σκιά,
τη σάρκα και τα οστά του αρχαίου μου φόβου.
Στα μακρινά βουνά τραβήχτηκε η φωτιά
μ’ αυτά τα γέρικα φτερά των σαρκοβόρων,
μ’ αυτό το γέλιο που αφήνει σκιαγμένο το στήθος,
μ’ αυτή τη μυρουδιά της σάπιας χλόης.
Τσριπ! τσριπ! ένα κοτσύφι χόρεψε με κόκκινα πόδια.
Χρουτς! χρουτς! ένας λαγός ρουθούνισε με κόκκινο μουσούδι.
Ας ξεχαστεί το σώμα μες στη γη
και τούτη η στάχτη της ψυχής
ας παραστήσει τη ζωή που προφήτεψε.
στ΄
Πέρασαν τόσες συλλαβές και τόσες λέξεις,
πέρασαν τόσα αλφάβητα νεκρά·
όσο μετρώ λειψές μού βγαίνουνε οι ρίζες,
λειψοί οι τόποι κι οι σκηνές παραδομού.
Δεν έχει χώρο εδώ για να σταθείς·
ανάμεσα στους πέτρινους διαδρόμους
των ονομάτων οι χρονιές και οι φωτογραφίες.
Ανάμεσα στις κέρινες σφραγίδες
των προφητών οι κουρασμένες σάλπιγγες.
Δεν έχει θρόνο εδώ για να καθίσεις.
Ανάμεσα στους δύο μας θανάτους
υπάρχει ένας θάνατος παρών.
Απο την ποιητική συλλογή:
Η Άτροπος των Ημερών