Βαγγέλης Τασιόπουλος (Περιοδικό Εντευκτήριον, τεύχος 68)

.. Ο Ζαφειρίου παίρνει εξαρχής το μέρος του ανθρώπου. Σε κάθε εκδήλωση τής φύσης απευθύνεται στο Θείο και γίνεται του χρόνου συνομιλητής. «Το σώμα είναι το πνεύμα μου Κύριε» και αυτό, παρότι είναι ύλη που υποτάσσεται στον χρόνο, παραμένει εντούτοις ως πανανθρώπινο πνεύμα, όπως διατέθηκε από κάθε πολιτισμό με το ανάλογο φορτίο, ως πνεύμα του σώματος που χορεύει και δημιουργεί με τον έπαινο της ηδονής και του πόνου ..

.. Στο «Κεκραγάριον» συμπυκνώνεται, κατά τη γνώμη μου, όλη η αγωνία και ο αγώνας του Ζαφειρίου. Ο χρόνος, ο άνθρωπος, ο θεός και ανάμεσα σε όλα αυτά το φθαρτό σώμα, με θαυμαστή οικονομία λόγου και συναισθημάτων, υπηρετούν την έννοια της συνενοχής. Η προσευχή εξελίσσεται σε εξομολόγηση και ο λόγος αναγορεύεται σε Λόγο Θεού ..

.. Το κατόρθωμα του Σταύρου Ζαφειρίου έγκειται στο ότι ο ίδιος προσωπικά συμμερίζεται και σωματοποιεί την εμπειρία της ζωής και του θανάτου. Μυθολογεί, παρηγορείται και επιστρέφει στο Σώμα, που μεταμορφώνεται σε Λόγο και τ’ανάπαλιν. Μέσα από το πλήθος των θεολογικών αναφορών, οι οποίες δεν συνιστούν τον περιθωριακό και ανοργάνωτο διάκοσμο-κατάκτηση ενός φιλομαθούς και ερευνητικού πνεύματος, αλλά επεξηγούν, αποκαλύπτουν και ακολουθούν σε όλες τις φάσεις της την ποιητική του σύνθεση, γίνεται άλλοτε πιστός και άλλοτε βλάσφημος και αναιδής, για να αναδειχτεί η εικόνα του ανθρώπου ..